انچه فراموش شده است !!!!

باهاش که صحبت می کردم از اون آدمایی بود که دوست داشت با همه گرم بگیره ...

از خودش راضی بود می گفت از این رفتارم نتیجه گرفتم

  

---

 

اینقدر مثال آورد که من هم شک کرده بودم طرف یه عمری تو دفاع مقدس رزمنده بوده و در جنگ  حق علیه باطل مبارزه کرده

بعدش صحبت کرد از اینکه من هم جانبازم و مشکل عصب و روان دارم اینا را گوش می کنم تا اعصابم راحت باشه و حتی این مدل موسیقی را  که  به گمان خودش مجاز بود را برای همه ی مسافرانش پخش می کرد و می گفت  اونا از من راضی اند و دوستم دارند و من هم مشکلی ندارم حتی تونستم این مسافرا را از شراب خوردن بیاندازم و نماز خون کنم به اونا گفتم موسیقی گوش کن و نماز بخون (اینجا من گفتم این که فایده نداره در تضاد همند)

گفت برخی اقایون هم هستند و این موسیقی ها را مسئله نمی دونندو خودشون هم مقید نیستند (گفتم همه مثل هم نیستند) و قصه ی سفرش با جانبازان را گفت  که مثل خودش مشکل عصب و روان دارند  و آنها را به شمال برده و در کنار دریا براشون موسیقی پخش کرده و ....

البته خودش اذعان می کرد که  این مسئله را  که نتیجه گرفتم را خودم نمی گم و همسر یکی از جانبازان هم راضی بوده از رفتار همسرش نسبت به دخترش اخه می گفت تو خونه وقتی خیلی بد می شد باعث اسیب زدن به خودش و دختر ش می شد  و کسی که مسئول امور ایثارگران و جانبازان  بوده  برخی کارها را رو تائید نکرده البته  با در نظر گرفتن برخی شرایط آن ها اجازه به چنین کاری را دادند.

تمام این حرفها باعث شد

من تو ذهنم بحث هدف وسیله  را توجیه می کند یا نه و اینکه شاید اون اشتباه می کنه که این رفتارش باعث شده نتیجه بگیره و در اصل این خوش رفتاری باعث جذب آدمها  به او شده نه موسیقی !

به او گفتم من به عنوان کسی که درآن دوره (جنگ)نبودم و فقط شنیده ام ،از رفتار شما برداشت خوبی نمی کنم و انتظارم از شما این نیست و مطمئنم اخلاق خوبی داشته اید که سبب چنین نتایجی شده نه موسیقی شاد .

این شعارنیست :

جامعه خوب نمی شود مگر آنکه خوبان ،خوبتر شوند.