چـــادر سپیدت را سرت کن بانوی مهتاب

این ها را می نویسم برای توئی که هیچ وقت فرصت نشد در خیابان دو کلمه با هم حرف

بزنیم تا حرف های دلم را به تو بگویم...آنقدر جسمت را برایم برهنه کردی

که یادم رفت روح عریانت چه شکلی بود !آنقدر سعی کردی برجستگی های بدنت را

نشانم بدهی

که وقت نشد یادت بیاورم که می توانی چه شخصیت برجسته ای باشی !بیـــــا و تمامش

کن ، خودت را به یاد بیاورچـــادر سپیدت را سرت کن بانوی مهتاباگر ممانعت نکنی

فرشته های مهربان با دست های لطیفشان

این لباس های کثیف دنیا را از تن روحت در می آورند ...آنجاست که لطافت عشق را لمس

 می کنی

آنجاست که می فهمی خدا مهربان تر از آن است که قصد اذیت کردن ما را داشته باشد !
لذت لمس لطافت ایمان را از دلت دریغ نکن ...

چادر سپیدت را سرت کن بانوی مهتاب...